نقل می کنند در روزگاری نه چندان دور که مردم از امکانات رفاهی برخوردار نبودند و معمولاً خانواده ها در منزل با حضور زائو وضع حمل می کردند، از جمله مادری وضع حملش به درازا کشید به طوری که برای سلامتی اش احساس خطر شد. زائو به بزرگترهای خانه گفت کاری بکنید و کسی پیدا کنید دعایی یا وردی بخواند تا این بزاید. چندی سراسیمه به کوچه و بازار دویدند اما کسی را پیدا نکردند. در این حین پیرمردی را دیدند که با الاغش کناری متحیّر ایستاده، بدو گفتند: ای پیرمرد، دعایی یا وردی می دانی جهت وضع حمل؟ پیرمرد جواب داد: بله بله بله. سریعاً او را به خانه برده و از او خواستند تا دعایش را بنویسد. اما پیرمرد گفت من الآن گرسنه ام و تا غذای درست و حسابی نخورم نمی توانم دعا بنویسم. بلافاصله غذای مرتبی برای او حاضر کردند. پیرمرد گفت این خر من هم گرسنه است یک چیزی به او هم بدهید. آنها خوراک مفصلی هم جلو حیوان ریختند و منتظر بودند که پیرمرد هر چه زودتر دعا را بنویسد. قلم و کاغذ هم حاضر و پیرمرد می خواست دعای خلاصی از حمل بنویسد. هر چه فکر کرد دید چیزی نمی داند و اصلاً او این کاره نبوده، لذا به هر ترتیب در حال و هوای بخت و اقبال که چگونه از آن سرگردانی نجات پیدا کرد، مطلبی نوشت و آن را محکم پیچید و دستور داد زیر بستر زن قرار داده و مبادا که آنرا باز نموده و بخوانید. پیرمرد به استراحت پرداخت و از قضا زن هم از حمل فارغ شد. هنگامی که پیرمرد عزم رفتن کرد آن خانواده بسیار از او تشکر کردند. بعد از اینکه آبها از آسیاب افتاد گفتند ببینیم چه دعای مجربی نوشته تا ما هم یاد بگیریم، لذا بر خلاف دستور دعا را باز کردند دیدند نوشته: « خودوم به جا، خروم به جا، می خوای بزا، می خوای نزا»

    نکته: از این حکایت چند استفاده می توان نمود. اولاً آن خانواده با اطعام یک پیرمرد و یک حیوان گرسنه نتیجه گرفته و به مقصود خود رسیدند چرا که اطعام و صدقه بسیاری از بلاها و گرفتاری ها را بر طرف می نماید. ثانیاً باور قلبی به تأثیر دعا در رفع گرفتاریها و تلاش در آن جهت نتیجه بخش است. ثالثاً روحیّه این پیرمرد معمولاً در بسیاری وجود دارد، تا زمانی که نیازمندند آمادگی خود را برای کارهایی که در توانشان هم نیست اعلام می کنند. ولی هنگامی که بر سر کار سوار شده و به اصطلاح خرشان از پل گذشت، علاقه ای برای انجام آنچه که وعده اش داده بودند و یا وظیفه قانونی شان است نشان نمی دهند. این پدیده شومی است که زدودن آن به کار فرهنگی درازمدت نیازمند است. اما عده ای و شاید هم اندک بوده و هستند که به عهد خود وفادارند و حتی بیش از آنچه وظیفه شان است تلاش می نمایند. این قبیل افراد در بین کسانی یافت می شوند که در پی بندگی خدای باریتعالی، عاشقانه به خلق او خدمت می کنند.