بسمه تعالی

آیا دروغی که جان و یا آبروی مسلمانی را نجات دهد از راست فتنه انگیز بهتر نیست؟

     نقل می کنند پادشاه به ظاهر مسلمان و ظالمی بود که به زور مالیات فراوانی از مردم می گرفت. هنگامی که مأموران برای اخذ مالیات یکی از اهالی را تحت فشار قرار داده بودند کاسه صبرش لبریز شد و به پادشاه دشنام داد. مأموران او را دستگیر کرده و نزد شاه آوردند تا وی را  به مجازات برساند. سرنوشت آن مرد چیزی جز مرگ نبود و پادشاه به شهادت مأمورین دستور قتلش را صادر کرد. آن مرد هم به خود گفت حال که مرا می کشند بگذار هر چه می توانم به پادشاه ناسزا بگویم تا دلم خنک شود. لذا در هنگامی که او را می بردند شروع به فحاشی نسبت به شاه کرد و آنچه خواست در حضور وزیران و درباریان به شاه ظالم گفت.  شاه که تا آنروز اینگونه پیش درباریان کنفت نشده بود گوش کری داد و به حضار گفت این مرد چه می گوید؟ وزیر دست راست که آدم منصفی بود و نمی خواست خون انسانی به واسطه توهین به شاه ریخته شود گفت: پادشاها این مرد نگون بخت در این لحظات آخر عمرش قرآن می خواند. شاه پرسید چه می خواند؟ گفت آیه « والکاظمین الغیظ والعافین عن الناس » می خواند. وزیر دست چپ که از متملقان و چاپلوسان بود و کاری به صلاح و مصلحت نداشت از این دروغ گویی علنی وزیر برآشفته شد و ندا داد که شایسته نیست در حضور شاهنشاه دروغ گفتن، و خطاب به شاه گفت والا حضرتا این وزیر دروغ می گوید! آن مرد نگون بخت قرآن نمی خواند! شاه پرسید پس چه می گوید؟ وزیر متملق گفت او به شما ناسزاگویی می کند. شاه که خودش ناسزاها را شنیده بود از تملق گویی این وزیر خوشش نیامد بلکه از تدبیر وزیر خیراندیش خوشش آمد و به آن وزیر چاپلوس گفت: دروغ او بهتر از راست توست و دستور داد آن مرد بی نوا را آزاد کردند.

     اگر چه انقلاب اسلامی ایران رژیم 2500 ساله ستم شاهی را به زباله دان تاریخ سپرد، ولی هنوز افراد متملق و چاپلوسی هستند که حال کار و تلاش و زحمت ندارند و برای خود شیرین کردن و به دست آوردن جایگاه و موقعیت کاذب حاضرند از کاه کوهی ساخته و یا اطلاعات راست و دروغ در اختیار بعضی مسئولینی قرار دهند که ذهنیتهای منفی نسبت به اشخاصی دارند و نتیجه اش چیزی جز فتنه انگیزی نمی شود و در جایی که باید اطلاعات صحیح در اختیار نهادهای قانونی قرار دهند، باز برای چاپلوسی کردن از باندهای مافیایی، از وظیفه خود سر باز می زنند و همه شاهد بودیم که ظهور مجلس ششم به واسطه همین امتناع بعضی افرادی بود که نام خود را سرباز گمنام هم می نامند.